SYMPHONICA IN ROSSO

Wat ben ik blij dat Marco Borsato het initiatief heeft genomen om een oplossing te bedenken voor de 60.000 kaartenkopers van Symphonica in Rosso. Hoewel ik er toch een dubbel gevoel bij heb (waarom moet Marco die al zoveel heeft verloren, zichzelf opnieuw opofferen) is het voor de branche een zegen. Als Symphonica in Rosso niet was doorgegaan had dat volgend jaar honderdduizenden kaarten gescheeld. Terwijl de entertainmentmarkt nu ook de recessie gaat merken (wij voelen de gevolgen altijd wat later) zouden daarnaast veel consumenten geen kaartje meer durven kopen of eens een ander tijdverdrijf kiezen. Daarnaast zouden consumenten hun aankoop uitstellen wat desastreus is voor evenementen die uit meerdere shows bestaan. Organisatoren kunnen in die gevallen eenvoudigweg niet het risico nemen om op korte termijn nog een extra show toe te voegen. Het gevolg is dat er dan minder shows zijn en er dus bezuinigd moet worden op de productie. Het gevolg is dan een ‘uitgekleed’ evenement.



Gelukkig was dat, voor de gemiddelde bezoeker (fan Diana Ross), niet te merken bij de shows van Symphonica in Rosso 2009. Mojo Concerts produceerde deze shows samen met onze Marc Hofstede van Brand New Live. Bovendien was het productieteam van (voormalig) The Entertainment Group bij alle voorbereidingen betrokken.

De motivatie was enorm om er mooie shows van te maken. En hoewel ik persoonlijk nooit voor Diana Ross had gekozen en veel basiselementen van het concept ontbraken, was het een goede show. En zo is het format dat ik met Marco Borsato in 2006 heb geinitieerd, voldoende overeind gebleven. Of Symphonica in Rosso nog doorgaat hangt af van de curator en een koper, maar nog veel meer van de beschikbaarheid en bereidheid van een grote artiest die tenminste 4 shows kan voltrekken. Anders is het financieel niet haalbaar. Maar helaas zijn daar er niet veel van….

DE NEDERLANDSE RETAIL

Als oud medewerker van Plato en diverse platenlabels heb ik veel met de muziek retail. Al jaren ga ik trouw langs alle zaken om te kijken hoe het repertoire van onze artiesten in de bakken staat. Zo ook afgelopen weekend.

Ik kan je vertellen dat het voor je relativeringsvermogen goed is om dit te doen. Soms loop je met een smile de deur uit en soms met de tranen in je ogen. Met de teruglopende verkopen schreeuwen de retailers om meer korting en meer inspanningen van de platenlabels. Ook als er weer een stuk gepubliceerd wordt over de toekomst van de fysieke distributie weten de schreeuwers het altijd goed onder woorden te brengen, maar een positieve bijdrage aan de kant van retail blijft nagenoeg altijd uit. Het zou mooi zijn als juist deze tak de koppen eens bij elkaar steekt om het probleem te lijf te gaan.

Ik mis in heel veel zaken de passie voor muziek en bijna overal staat de laatste ‘Dance Smash’ op in plaats van een nieuw album, of een gedeelte daarvan. Los van de traditionele media is de werkvloer ook nog steeds een plek waar je de keuze van de consument kunt beïnvloeden. Het niveau van het personeel speelt daarin een grote rol. Nu ben ik de laatste die roept dat verkopend personeel alles moet weten en kennen, maar een beetje basiskennis is toch wel heel prettig. Volgens mij wordt het personeel nu geselecteerd op “hoe goedkoper, hoe beter”. Hoe vaak ik al de deur ben uitgelopen met als antwoord “nee, die hebben we nog niet binnen”, als de plaat nota bene de dag ervoor al in de bakken lag, wil je niet weten. De drive om mij de deur uit te sturen met iets anders komt in 90% van de gevallen ook niet in de verkoper op. Met andere woorden, de wil om te verkopen is er niet, deze mensen kunnen net zo goed een hamburger verkopen. Het interesseert ze geen ene malle moer. Leuke test is ook altijd of je nog teruggebeld wordt als je iets besteld hebt dat niet in de bakken stond. Meestal niet. Dan moet je als retailer al helemaal niet raar staan kijken als mensen naar AOL of Bol.com gaan. Op iTunes een uurtje snuffelen doet een stuk meer kennis op dan in de gemiddelde platenzaak. Gelukkig zijn er ook positieve uitzonderingen, zaken waar je nog wel geattendeerd wordt op nieuwe muzikale briljantjes, want godzijdank worden die nog altijd in overvloed gemaakt.

Het probleem van onze industrie zit hem vaak in het feit dat wij technologische ontwikkelingen missen in plaats van initiëren, en dan loop je achter de feiten aan. Op zich geen probleem, zolang de content die gemaakt is maar goed blijft. Platenmaatschappijen zijn gebaat bij een gezonde retail, waar die ook moge zijn. Waar retail 15 jaar geleden nog op de barricades gingen tegen de non-traditionele handel, kunnen we nu zien dat deze in bepaalde fases in de verkoopcyclus een enorme impuls kan geven aan de verkoopcijfers. De consument wil of laagdrempelig haar product kopen, of met een hogere en betere service. Moraal van het verhaal………….. verander de retail, begin met jezelf!

Ex –sales muziekslaaf, maar nog frequent bezoeker,
Marc Hofstede

1E EDITIE DE WEEK VAN HET METROPOLE

Brand New Live heeft zojuist haar eerste publieksevenement achter de rug. We kunnen trots terugkijken op een geslaagd evenement en een perfecte start van een nieuwe muziektraditie. Eigenlijk nog steeds het mooiste aan ons vak: je bedenkt een idee, gaat zoeken naar partners / artiesten / leveranciers die willen meewerken en vervolgens sta je 2,5 jaar later 3 avonden in een volle Heineken Music Hall met meer dan 60 muzikanten op een podium . In die 2,5 jaar is er heel wat water door de Rijn gegaan; je probeert iedereen te enthousiasmeren, maar ’t kost toch altijd verdomd veel tijd als je iets bijzonders wil creëren. Nu ‘de kop eraf’ is maken we ons inmiddels op voor de tweede editie en hoop ik dat we over 10 jaar elkaar anekdotes vertellen over ‘die eerste keer’ in 2009.

Een kort verslag van ‘De Week’:
De Heineken Music Hall was speciaal voor 'De Week van het Metropole' omgetoverd tot het grootste Theater van Nederland. Het décor, één van de grootste dat ooit in de Heineken Music Hall gestaan heeft, was overweldigend terwijl er toch ook sprake was van een intieme sfeer. Dit heeft een drietal onvergetelijke avonden opgeleverd.
Rob de Nijs liet op 1 oktober zien dat hij op 66-jarige leeftijd nog met gemak een volle zaal in vervoering kan brengen. Voor de pauze stond het publiek al op de stoelen. Een dag later boog Trijntje Oosterhuis zich over het tijdloze en repertoire van Burt Bacharach. Klassiekers als 'Close To You', 'That’s What Friends Are For' en 'What The World Needs Now' zette zij, samen met het door sterdirigent Vince Mendoza gestuurde orkest, moeiteloos naar haar hand.

Zaterdag 3 oktober was het de beurt aan Eddie Kowalczyk, frontman van de Amerikaanse band LIVE, die de uitverkochte HMH inpakte. Hits als 'I Alone', 'The Dolphins Cry' en 'Overcome' hadden prachtige arrangementen gekregen waardoor de nummers weer een hele nieuwe dimensie kregen. Zowel de show van Trijntje Oosterhuis als die van Eddie Kowalczyk zijn in HD opgenomen. Beide concerten kunnen we dus binnenkort terugzien in de kwaliteit die ze verdienen.