Wat ben ik blij dat Marco Borsato het initiatief heeft genomen om een oplossing te bedenken voor de 60.000 kaartenkopers van Symphonica in Rosso. Hoewel ik er toch een dubbel gevoel bij heb (waarom moet Marco die al zoveel heeft verloren, zichzelf opnieuw opofferen) is het voor de branche een zegen. Als Symphonica in Rosso niet was doorgegaan had dat volgend jaar honderdduizenden kaarten gescheeld. Terwijl de entertainmentmarkt nu ook de recessie gaat merken (wij voelen de gevolgen altijd wat later) zouden daarnaast veel consumenten geen kaartje meer durven kopen of eens een ander tijdverdrijf kiezen. Daarnaast zouden consumenten hun aankoop uitstellen wat desastreus is voor evenementen die uit meerdere shows bestaan. Organisatoren kunnen in die gevallen eenvoudigweg niet het risico nemen om op korte termijn nog een extra show toe te voegen. Het gevolg is dat er dan minder shows zijn en er dus bezuinigd moet worden op de productie. Het gevolg is dan een ‘uitgekleed’ evenement.
Gelukkig was dat, voor de gemiddelde bezoeker (fan Diana Ross), niet te merken bij de shows van Symphonica in Rosso 2009. Mojo Concerts produceerde deze shows samen met onze Marc Hofstede van Brand New Live. Bovendien was het productieteam van (voormalig) The Entertainment Group bij alle voorbereidingen betrokken.
De motivatie was enorm om er mooie shows van te maken. En hoewel ik persoonlijk nooit voor Diana Ross had gekozen en veel basiselementen van het concept ontbraken, was het een goede show. En zo is het format dat ik met Marco Borsato in 2006 heb geinitieerd, voldoende overeind gebleven. Of Symphonica in Rosso nog doorgaat hangt af van de curator en een koper, maar nog veel meer van de beschikbaarheid en bereidheid van een grote artiest die tenminste 4 shows kan voltrekken. Anders is het financieel niet haalbaar. Maar helaas zijn daar er niet veel van….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten